‘Ik heb tegenwoordig een nieuwe lat’, zei een coachee met een opgewekte glimlach tegen mij. Ik was benieuwd, omdat deze man een nogal hoge meetlat hanteert, vooral naar zichzelf. Het is nooit goed genoeg, alsmaar meer eisen aan zichzelf stellend. De eeuwige stretch. Intussen geeft zijn lichaam signalen af dat het echt genoeg is, maar de taal van het lichaam wil deze man nog niet echt verstaan - tot vandaag. Er was iets gebeurd in zijn directe omgeving dat hem had doen wakker schudden. ‘Ik heb sinds kort een andere lat en wel op schouder- en ooghoogte. Dat is heel overzichtelijk. Die lat kan ik halen, want dat ben ik.’ We moesten allebei lachen. Het deed me denken aan vroeger: die meetlat op de muur met streepjes per centimeter. Dat deelde ik met hem. ‘Terwijl je groeit, kun je vurig wensen ‘wanneer ben ik eindelijk groot?’.’ ‘Of...’. vulde de man aan ‘...je kunt blij zijn waar je nu staat en daar de passende lat tegen houden. Mijn ooghoogte dus. Die lat kan ik recht in de ogen kijken en hoef ik niets voor te doen of behalen.’ Er viel een tevreden stilte. ‘En... misschien ga ik die lat binnenkort ook overboord gooien en een andere meter hanteren. Jij zegt vaak: “Je lichaam is je barometer.” Neem ik mee voor de volgende keer.’ verkondigde hij met een lach. #meetlatofbarometer?
