Wat is dat toch dat we zo graag willen helpen? Deze vraag houdt me al een tijdje bezig. Veel hulp is namelijk ongevraagd. Dan schieten we in de Reddersrol. Dat impliceert dat er mensen zijn die gered moeten worden. Dat is een forse aanname. Want willen die mensen dat zelf? Vragen ze erom? Afgelopen week hoorde ik een (h)eerlijk antwoord hierop van een klant. Ze had afgesproken met een paar vriendinnen van vroeger. Vrouwen die elkaar door en door kennen. Iemand deelde iets, waarop de ander meteen met adviezen kwam hoe ze er het beste mee om kon gaan. Degene, die iets over haar sores had gedeeld, liet er geen gras over groeien en maakte met één zin helder waar ze niet van gediend was: ‘Even voor de duidelijkheid, ik heb géén hulpvraag.’ Einde verhaal. Prachtig. Waarom? Omdat we vaak vergeten de ander te vragen naar de hulpvraag of op z’n minst te vragen: ‘kan ik je ergens mee van dienst zijn?’ En dan echt de ander de ruimte te laten om daar zelf antwoord op te geven. Dit is nog niet het antwoord op mijn vraag: waarom willen we zo graag helpen? Wie kan me daarbij helpen?
