Wanneer zeggen we écht voluit JA? Afgelopen weekend heb ik op twee huwelijken mogen ervaren hoe dat is: een volle JA van twee mensen voor elkaar. Hardop en helder voor iedereen om het te horen. Voor de wet is het zelfs zo dat de getuigen deze JA helder uitgesproken moeten horen. Maar hoe zit dat dagelijks? Het valt me op hoe JA aan erosie onderhevig is geraakt. Ik hoor het tijdens de coachings, maar ook in werk- en privé-situaties. We zeggen vaak Ja met een ‘Ja, maar’-energie. De ontvangende partij kan het vaak al voelen. De JA komt met van die tussenwoordjes ‘In principe’ (zeg ik Ja), ‘wellicht’ of ‘als alles mee zit’ (dan ga ik dat doen) of dat werkwoord: ik ga het ‘proberen’. Deze woorden hoor je nooit bij een huwelijksvoltrekking. Kortom, allemaal ondermijnende woorden voor een volle JA. Ik heb een aantal mensen die ik coach gevraagd om de komende weken te letten of ze voluit JA zeggen en onder welke omstandigheden (bij wie, wanneer) wel en wanneer niet. En wat zit daar dan achter? Ik ben benieuwd wat er uit komt. Ik doe ook mee. Wat ik nu al ervaar dat het met een mate van verantwoordelijkheid te maken heeft. Gewoon JA- zeggen zonder mitsen en maren. En... er is ook nog NEE, als iets niet klopt. Voor nu: hoe spreek jij je JA’s uit - met een punt of een komma? #ikzegja
Yorumlar