Deze kreet wordt vaak geroepen, vooral door managers. Alleen staat de deur écht open - niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk? Aan iemands bewegingen kan je zien hoe open iemand staat. We zijn immers zelf die deur. Veelal staat de innerlijke deur dicht. Heel begrijpelijk. De agenda zit vaak tot de nok toe gevuld met afspraken, vooral veel overleggen, dat er weinig ruimte is voor een ‘opendeuren-politiek’. Het is vaak je door de waan-van-de-dag heen slepen of hollen. Ik hoorde laatst iemand nog zeggen ‘en dan wil ik naar mijn kamer om daar ‘even’ rustig te zitten, ergo met gesloten deur, dan moet ik eerst door de kantoortuin waar iedereen zit. Dan weet ik dat iedereen op me afkomt met vragen, dus ga ik soms maar meteen naar huis om daar verder te werken.’ Dit is gekte: we sluiten onszelf noodgedwongen af om door de dag door te komen. Wat is er nodig om wel ooen te blijven staan?
Dat begint al met hoe we opstaan. Ben je al bezig met alles voor die dag en schiet je al meteen in de stress of mag je even een ‘opendeur’-moment met jezelf hebben, wat dat ook is? En dan als je het kantoor binnenstapt, doe van weer even een check hoe het me je eigen ‘opendeur’ is. Zit ie al dicht? Zo ja, wat heb je nodig dat ie opengaat? Soms helpt het door te vertragen: de bewuste pas door de draaideuren van het kantoor, die ene geïnteresseerde vraag aan de receptioniste, het korte gesprekje bij de koffieautomaat. Het geeft je de ruimte om aan te komen. Als jij dan openstaat, dan is het makkelijker om te zien en voelen wat er om je heen gebeurt en waar je nodig bent en waar niet. Dit lijkt een hele kleine en bijna te simpele eerste stap, maar een deur openen of sluiten is dat ook. De vraag is alleen hoe bewust doe je dat.
