Ik sprak met een jonge man, een student. Het had ook iemand van een andere leeftijd en een scholier, werkende -ondernemer of medewerker- of werkzoekende kunnen zijn. ‘Ik zie het niet meer zitten. Het ontbreekt me volledig aan perspectief!’ Hij had het zich anders voorgesteld: het studeren en studentenleven. Ik hoor dit steeds vaker: het ontbreken van een stip aan de horizon. De variant hierop is het vastklampen aan een sprankje hoop ‘als straks iedereen is gevaccineerd dan heb ik mijn leven weer terug.’ De vraag die bij mij omhoog komt is: hoe kunnen we hiermee omgaan? Ik moest altijd grinniken als ik het grapje zag van ‘De cursus “Omgaan met teleurstellingen” gaat weer niet door.’ Misschien is dit wel een grote ‘live’-levensles allertijde. Hoe voorkom je dat je in de ontmoediging schiet en je je terugtrekt? Of ‘anderen’ gaat beschuldigen van jouw afgenomen levensplaatje? Hoe blijf je veerkrachtig en in je kracht? Er zijn al initiatieven, bijvoorbeeld vanuit de overheid, maar het probleem is groot. Wat kan je doen voor al die mensen, die voor hun scherm zitten zonder uitzicht met als enige mededeling de cursus “Omgaan met teleurstellingen” gaat wederom niet door. Voor ons allemaal: wat is jouw gouden tip aan die zoon, collega, ondernemer, partner of jezelf?
