‘Heb je een banaan in je oor?’ hoorde ik een moeder roepen naar haar kind. Ik moest even grinniken om het ‘bananen-beeld’. ‘Je luistert niet en stept zomaar weg. We gaan nu naar huis.’ Beteuterd keek de jongen op de step naar zijn moeder. ‘Ik wil niet naar huis. Ik wil buiten blijven en steppen.’ Voor mijn neus speelde zich af wat ik net met iemand deelde in een wandel-coaching: ‘kinderen zijn alleen maar bezig met - mag ik naar buiten (1) spelen (2) met mijn vriendjes (3)?’ De drie essenties van het leven door de ogen van een kind. Wijze lessen voor ons als we ons zorgen maken over alles en iedereen, kijken wat er allemaal niet is en te grote uitstapjes maken naar de toekomst met paniek als resultaat. Je blijven focussen -met lichtheid en speelsheid- op de 10 meter voor je en wat zich daarin ontvouwt. Dat is mijn adagium. Ik weet het klinkt te eenvoudig én niet altijd makkelijk. Kijkend naar kinderen weet ik weer dat het kan. En dat het een keuze is. Onze coaching eindigde door over een smalle balk over een watertje te lopen met: ‘Zullen we?’ om vervolgens met volle concentratie en balancerend naar de overkant te lopen. Schaterlachend en voldaan vervolgden we ons pad. We voelden het kind in ons pret hebben. Wat was jouw pretmoment vandaag?