Deze dagen rondom Kerst en Oud/Nieuw is voor velen een moment van stil staan en reflecteren op onszelf, het leven en wij in dat leven. Althans daar nodigt deze periode toe uit. Ik hoor en lees de laatste tijd veel over zingeving - juist tijdens deze Kerstdagen. We zouden deze zingeving kwijt zijn vanwege het wegvallen van een aantal pilaren zoals de kerk, het dorp en de familie - plekken van verbinding, saamhorigheid en zingeving. Zijn we het echt ‘kwijt’ of worden we uitgenodigd tot iets anders, een andere nabijheid? Ik heb deze dagen ervaren dat deze zingeving binnen handbereik is. De middag van Kerstavond ben ik met een kleinigheid langs een aantal buren gegaan die ik al jaren van gezicht, ‘hallo’ en korte praatjes ken. Verrast en verblijd nodigden diversen me uit om binnen te komen. Ik besloot om overal Ja tegen zeggen. Ik heb zo met vier buren gezeten, het leven doorgenomen en bijzonder plezierige gesprekken gehad. De een sprak met mij over hoe vanzelfsprekend vriendelijkheid voor haar was: iedereen toelachen, gedag zeggen en een kort praatje maken. ‘Maar dat gaat vanzelf. Dat ‘kost’ me niets. Echt waar.’ met een onvervalste Jordanese tongval. Zo ken ik haar ook. Een echte verbinder. Ik noem haar de grootmoeder van alle kinderen uit de buurt. Mijn andere buurvrouw sprak met mij over hoe belangrijk het is om te genieten van de kleine dingen in het leven. ‘Er is zoveel moois om ons heen. Het is maar waar je de aandacht op legt.’ Ze was niet gecharmeerd van mensen die alleen maar klaagden over alles en iedereen en dat de wereld verdoemd is. ‘Daar kan ik echt niets mee. Als mensen daarover binnen mijn eigen vier muren beginnen, zeg ik: dit is een 33 vierkante meter Vredeszone.’ Ik moest glimlachen, zeker toen ze vertelde dat de gesprekken dan een andere wending krijgen. Het gaat meteen over... wat is er wel of neutraler gezegd: wat is er ook is. Zo verliepen alle vier gesprekken in eenzelfde liefdevol samenzijn delend over wat ons bezig houdt. Ik kwam tot een bescheiden conclusie: we zijn zelf het knooppunt van en de brug tot verbinding en zingeving om zo een gevoel van saamhorigheid te ervaren met elkaar. Dat zit hem in dat ene gebaar. Niet groots en meeslepend maar buiten-gewoon: een glimlach, een vriendelijke begroeting, elkaar in de ogen kijken, elkaar even écht zien. Allemaal binnen handbereik. Als we daar allemaal vandaag me beginnen dan is dat hemel op aarde en in de mensen een welbehagen. Kortom zingeving vanuit liefdevole verbindingen. Jij en ik. Simpel. Dat begint met één persoon, iemand die uitnodigt tot verbinding. Waarom zelf niet die ene persoon zijn?
