Daar zit ik dan in de buitenlucht op een Noorse camping met prachtig uitzicht op een meer. Rust en ruimte om de oude weekendeditie van het Parool uitgebreid door te lezen. Wat schetst mijn verbazing, ik krijg letterlijk twee pagina’s tips om te Zomerbingen oftewel series te gaan kijken in mijn tent op de camping-wifi. Ik ben juist naar Noorwegen gekomen voor de waanzinnige natuur en oogverblindende vergezichten. De maat der dingen in deze natuur is stilte en ruimte. Om daar echt bij te komen kost soms een paar dagen. Alleen al om te landen -letterlijk en figuurlijk- en afstand te nemen van de bekende waan van de dagelijkse dag. Dan kan de natuur langzaam tot mij spreken. Aanleiding tot zakken in mezelf. In ons dagelijks leven worden we al zo belaagd met prikkels en afleidingen via social media, telefoontjes, mails en onze eigen to-do lijstjes die nooit af zijn. In de natuur is er niets van dat alles, tenzij ik daar zelf weer voor ga kiezen uit automatisme, behoefte en verslaving. Die keuze ligt op de loer met alleen al de aanwezige Wifi. Ik ben hier om Ja te zeggen tegen de uitnodiging van de natuur. Een wrede verstoorder hiervan is te gaan netflixen in mijn tent. Zelfs met deze blog en het delen op Linkedin doe ik onrecht aan mijn omgeving. Dus ik zeg: zitten in mijn stoel, turen naar het meer met de bergen en luisteren naar de woest stromende beek naast me. Daar kan geen serie in de tent tegenop.
