Afgelopen week hoorde ik het voor het eerst: ‘Zoom-Fatigue’. Waar een ieder ook mee werkt, velen van ons zijn moe van het eindeloos in gesprek zijn met elkaar via schermen. Wat ik de afgelopen weken ook heb gehoord, is dat velen het échte contact missen. Elkaar fysiek zien in plaats van met een 2-dimensionaal scherm ertussen. Maar wat missen we precies? En waarom worden we er ook zo moe van? Een van de oorzaken is oogcontact. Het elkaar in de ogen kijken blijkt de spiegelneuronen te activeren wat weer leidt tot een gevoel van verbinding. Deze neuronen helpen om elkaar te begrijpen en elkaar goed waar te nemen lees ik ergens. Wil dit nu net lastig zijn. Wil ik jou in de ogen kijken via het beeldscherm dan moet ik in mijn camera kijken. En kennelijk krijgen we ook via de gezichtsspieren van de ander veel mee. Niet echt verbindend dus al dat scherm-bellen. Dus een pleidooi voor 'terug naar kantoor'? Mmmm... hoe zeer kijken we elkaar bij fysieke nabijheid ook echt in de ogen? Dat schijnt ook tegen te vallen en…. de moeite waard ondanks het initiële ongemak. Dat is nog eens teambuildend. Zie dit experiment - de vier minuten kijken waard.