Teken van Leven

“We hebben een ‘Teken van leven’-onderzoek gedaan bij ons op kantoor.” Ik keek mijn klant enigszins beduusd aan. Geen idee waar ze het over had. Wat bleek: ze werkten er met flexibele werkplekken, net zoals zoveel organisaties dat tegenwoordig doen. Een van de redenen is om de ruimte zo optimaal mogelijk te kunnen gebruiken. Dat scheelt weer een verbouwing of verhuizing. Voorwaarde is wel dat iedereen alleen een plek bemant als hij/zij er ook echt is én werkt.  Maar we zijn niet voor niets mens, eigenwijs en honkvast, dus wat schijnt er te gebeuren op veel plekken? De bekende tasjes, shawls, schriftjes.....nooit waardevolle spullen, wel ‘Tekenen van Leven’. Zo heet dat in het vakjargon. Mensen die hun plekje voor de dag vasthouden, maar vooral veel elders zijn en dus een gewilde plek bezet houden. “Er zijn bedrijven die je kunt inhuren om dit te onderzoeken. Oftewel zijn flexplekken wel zo flex als ze lijken?” Hoeveel shadow-werkers heb je en hoeveel echte werkers op een flexplek? “We willen dit weten om vast te stellen of we extra plekken moeten creëren, dus verbouwen of verhuizen, of niet.” Het was kennelijk zo druk die dag, dat zij als zwerfster met laptop in de hand en tas over de schouder door het pand aan het lopen, eigenlijk rennen, was van overleg naar overleg en tussendoor naarstig op zoek naar een flexplek. Het goede voorbeeld als HR-medewerker geven is een ding, maar verworden tot een nomade op de vierkante meter... is dat wat we willen? Dan maar toch een teken-van-leven werker zijn? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en hoe jullie omgaan met het flexwerken!

Fixatie op tijd kan niet altijd

We leven op tijd, met tijd en doen alles volgens een tijdslijn. Wat is dat toch onze fixatie op tijd? Ik sprak vandaag iemand die ik virtueel coach en die in een Afrikaans land woont en werkt. Hij komt regelmatig in de knoop met de deadlines van het hoofdkantoor in Nederland. “In dit land werkt het anders. Je kunt niet ‘even iets regelen’ met een mail. De druk opvoeren werkt al helemaal niet. Je moet langsgaan.” Hij gaf toe dat hij er zelf als Nederlander ook moeite mee heeft. “Ik kom soms nergens aan toe, terwijl ik zo graag aan het eind van de dag ook mijn lijstje wil kunnen afvinken.” Herkenbaar?

Het zegt alles over onze relatie met…tijd en hoe belangrijk wij dit vinden. Wij zijn er op gefixeerd. Hoe relativerend was het toen deze man onlangs bij een bijeenkomst was over het culturele verschil in werkethos tussen zijn land van oorsprong (Nederland) en het land waar hij nu werkt. Hij kreeg te horen dat wij/Nederlanders erg gericht zijn op ‘op tijd komen’ voor een vergadering of een gesprek. Voor zijn collega’s ‘in het veld’ is het juist respectvol om met goed gepoetste schoenen te komen, ook al is dat een kwartier of half uur na de afgesproken tijd.” Heerlijk voorbeeld. Goed verzorgd zijn en het bouwen van relaties staan daar centraal. Wij verliezen onszelf soms in de tijd, dat we geen tijd hebben om elkaar echt te ontmoeten…laat staan uitgedost en wel in ons goede goed! Dus volgende keer als je wacht op je collega's en je begint je te irriteren, misschien een moment om je kledij en je schoenen te checken!

5 Inzichten van 5 jaar ondernemen

Mijn lijfspreuken toen en mijn bevindingen nu

Je eigen onderneming beginnen is op eigen benen staan en leiding geven aan jezelf én volgen wat zich aandient. Vijf jaar geleden ben ik begonnen voor mezelf. Ik zou nu zeggen ‘met mezelf’ en dat pad van ondernemen heb ik tot op vandaag gevolgd.

Wat waren toen mijn ‘lijfspreuken’ die ik als leidraad meenam in het nieuwe avontuur? En hoe nuttig waren deze in de praktijk?

Ondernemen is 'Alles-in-Een' zijn

1. Ontvankelijkheid: ik besloot om open te staan voor wat er op me af zou komen. Met verwondering en vertrouwen. Dat betekent niet wortel schieten en wachten en hopen dat er iets gebeurt. Het was meer midden in het leven staan met een wakkere aanwezigheid, een niet-weten en open staan voor mensen die op mijn pad kwamen en vragen die mij werden gesteld. Daar Ja tegen zeggen en samen onderzoeken of ik van betekenis kon zijn in dat moment. Dat heb ik gedaan. Als ik terugkijk, had ik dat niet achter een tekentafel kunnen bedenken. Al mijn opdrachten lijken te zijn voortgekomen uit ‘toevalligheden’, maar als ik het van dichtbij bekijk zijn het draden van verbindingen. De ene draad leidde tot de andere draad en misschien ook tot jou.

2. Stap-voor-stap: ik ben een grote fan van de 'kleine stapjes'. Er is namelijk alleen maar de volgende stap. Als iets kloppend voelt, dan is het die stap zetten. Daar is soms moed voor nodig, maar over het algemeen heb ik ingezien dat juist door het klein te houden of te maken die stap prima te zetten is. En vervolgens die stap zetten met de volle 100 procent, dus niks achterhouden of mitsen of maren. Ik heb ook weleens de stap niet gezet, dus een opdracht afgeslagen. Blijven staan is ook een stap. Het vraagt moed om niet voor een zijspoor te kiezen.

3. Ken jezelf – en de ander

De onderneming dat ben je zelf. Dat is iets dat mij vanaf het begin heel helder was. Er is geen P&O, secretariaat, facilitaire dienst, marketing afdeling, directeur of receptioniste – ik was dat allemaal: ‘Alles-in-Eén’. Alleen, hoe pak je dat aan? Mijn motto was: alles een keer uitproberen en door je vingers laten gaan – dus kwartaalrekeningen opstellen, facturen schrijven, erop uitgaan en relaties bouwen, offertes schrijven en een eigen site bouwen.

En dan eerlijk zijn: waar ben ik goed in? Wat gaat me makkelijk af en wat niet? Sommige dingen heb ik uitbesteed bij een ander of ik ben het samen met iemand gaan doen. Dat geldt ook voor opdrachten: ik weet wat ik kan en waar een ander beter in en geschikter voor is. Jezelf én elkaar kennen, hierop vertrouwen en dan elkaar iets gunnen: dat is belangrijk.

4. Verbindingen leggen Ik werk zelfstandig, maar ben alles behalve alleen. Ik beschouw de wereld als mijn achter- en voortuin. Iedere persoon met wie ik in contact kom, is een mogelijke collega, klant, vriend en/of leverancier. Het is maar net wat we op dat moment voor elkaar kunnen betekenen. Soms is het verrassend, een link die ik zelf niet had kunnen bedenken: een vriend die met een nieuwe klant aankomt of een oud-collega die mijn opdrachtgever wordt. Het heeft ertoe geleid dat ik het gevoel heb dat iedereen een beetje ‘collega’ van mij is geworden met allerlei mogelijke samenwerkingsverbanden. Het klinkt misschien cliché, maar het gaat uiteindelijk om mensen en de verbinding die er tussen ons is. Rollen en functies lijken daarin secundair. Mijn lijfspreuk op mijn site en kaartje is niet voor niets: Connecting People.

5. Waarderen: Er komt een moment van bevestiging van het pad dat ik bewandel. Al die stappen geven soms na afloop een richting, iets wat doorbroken is, zaadjes die geplant zijn en ontkiemen of iets wat afgerond is en pas duidelijk wordt als ik het zie. Deze site is daar een voorbeeld van: een reflectie van mijn pad na vijf jaar. Velen hebben met mij meegewandeld, een kort stuk of de hele weg, misschien jij ook. Dank hiervoor.