top of page
Outdoor-on-bridge_web.jpg

Elke dag verwonder ik mij over de wereld om me heen. Dat heb ik altijd al gedaan vanaf toen ik kind was. Soms verwoord ik dat in een blog, zoals hier. 

Zoeken
Foto van schrijver: Caroline ReinekeCaroline Reineke

Soms blijft een les zich herhalen. Dit keer was het raak met mijn OV-chipkaart. Bij het uitstappen in Breukelen gisteren zat mijn OV-chipkaart niet in het ‘vaste’ vakje van mijn portemonnaie. Ik voelde al nattigheid, echter ging nog rustig overal kijken. Tevergeefs. Ik mocht gelukkig wel door het poortje zonder kaart. Daarna volgt de ‘nasleep’: het bellen, het blokkeren, de tip ‘doe het niet, bel morgen gevonden voorwerpen’ etc. En ja hoor. Vandaag gebeld en gevonden. Gewoon op Amsterdam CS, mijn vertrekpunt. Ik had de kaart weggelegd, namelijk in mijn jaszak, en deze is -denk ik- bij het pakken van mijn telefoon eruit gevallen. Wijze les weer. Dingen terugleggen, niet wegleggen. We kennen deze les allemaal: van de sleutels, de paraplus en, zoals ik begreep van de ‘gevonden voorwerpen’ man, laptops, telefoons e.d.waarvan vele niet worden opgehaald. Het gaat ook om ‘waar was je met je gedachten’ als je dit verliest. Het heeft met aanwezigheid én een handeling afmaken en afronden te maken. Rond als in: terug naar het beginpunt. Ik neem het woord ‘gestolen’ nu minder in de mond, maar meer ‘verloren’ of ‘tijdelijk zoek’. Want er blijken nog vele mensen te zijn die het cirkeltje voor ons wél rond maken en braaf de tijd nemen om onze spullen terug te brengen in afwachting van de eigenaar.



Foto van schrijver: Caroline ReinekeCaroline Reineke

‘Je kunt maar beter niet komen eten morgen’, aldus mijn moeder gisteravond. ‘want de boeren komen naar Den Haag’. Ik was me van geen kwaad bewust. Ik had een hele middag coachings in Den Haag staan en zou erna gaan eten bij mijn ouders. Vanochtend vroeg was het duidelijk toen ik het bericht bij de NOS las: vanaf 14.30 uur is de demonstratie ondanks verbod gepland op het Malieveld, bijna naast mijn ‘Haagse’ coachpraktijk. Defensie zet op belangrijke punten in de stad zware verplaatsbare voertuigen neer om de veiligheid te waarborgen. En het woord: ‘verkeersinfarct’. Ik zag het niet zitten om vast te komen zitten tussen tractoren en verhitte boeren. Samen met mijn klanten besloot ik de afspraken af te zeggen, zo ook de eetafspraak. Ruimte om een blog te schrijven. Het rimpeleffect van deze actie is immens besef ik mij. Niet alleen voor mij en mijn achterban, maar met mij nog vele andere honderdduizenden. Staan we er voldoende bij stil wat de impact is van onze keuzes en acties? Of het nu de boerendemonstratie is of op het werk je collega vol emoties een mail sturen of ‘gewoon’ te laat komen op een vergadering? Het lijkt klein en onbeduidend, maar vanuit eigen ervaring en wat ik hoor in mijn coachings hebben al onze keuzes, bewegingen en expressies een immens effect. Meer dan we zelf door hebben.




Foto van schrijver: Caroline ReinekeCaroline Reineke

Deze kreet wordt vaak geroepen, vooral door managers. Alleen staat de deur écht open - niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk? Aan iemands bewegingen kan je zien hoe open iemand staat. We zijn immers zelf die deur. Veelal staat de innerlijke deur dicht. Heel begrijpelijk. De agenda zit vaak tot de nok toe gevuld met afspraken, vooral veel overleggen, dat er weinig ruimte is voor een ‘opendeuren-politiek’. Het is vaak je door de waan-van-de-dag heen slepen of hollen. Ik hoorde laatst iemand nog zeggen ‘en dan wil ik naar mijn kamer om daar ‘even’ rustig te zitten, ergo met gesloten deur, dan moet ik eerst door de kantoortuin waar iedereen zit. Dan weet ik dat iedereen op me afkomt met vragen, dus ga ik soms maar meteen naar huis om daar verder te werken.’ Dit is gekte: we sluiten onszelf noodgedwongen af om door de dag door te komen. Wat is er nodig om wel ooen te blijven staan?

Dat begint al met hoe we opstaan. Ben je al bezig met alles voor die dag en schiet je al meteen in de stress of mag je even een ‘opendeur’-moment met jezelf hebben, wat dat ook is? En dan als je het kantoor binnenstapt, doe van weer even een check hoe het me je eigen ‘opendeur’ is. Zit ie al dicht? Zo ja, wat heb je nodig dat ie opengaat? Soms helpt het door te vertragen: de bewuste pas door de draaideuren van het kantoor, die ene geïnteresseerde vraag aan de receptioniste, het korte gesprekje bij de koffieautomaat. Het geeft je de ruimte om aan te komen. Als jij dan openstaat, dan is het makkelijker om te zien en voelen wat er om je heen gebeurt en waar je nodig bent en waar niet. Dit lijkt een hele kleine en bijna te simpele eerste stap, maar een deur openen of sluiten is dat ook. De vraag is alleen hoe bewust doe je dat.



Caroline Reineke

team & persoonlijke coaching 
training & facilitatie

T 06 - 51 33 02 43
info@carolinereineke.nl

  • Linkedin

Heb je interesse in een vrijblijvend
gesprek, bel of mail me

Bedankt voor je bericht. Ik neem contact met je op. Hartelijke groet, Caroline

bottom of page