De kracht van het gesproken Woord

Kom je anders morgen een kopje thee drinken? vroeg mijn buurvrouw, toen ik haar een kerstplantje gaf. En zo geschiedde... vanochtend zat ik bij haar en we gingen meteen de diepte in, over het leven en zo ook over de kracht van het gesproken woord. Ze had hier net een Kerstverhaal over gehoord. Woorden zijn scheppend, maar wat schep je dan en wat is scheppen? We werden stil. Het effect van woorden kan als slijtzwammen werken: het creëert onenigheid, verwarring en/of verdeeldheid. Woorden kunnen ook verrijkend en verbindend zijn. We begaven ons op het gebied van vrijheid van meningsuiting. ‘Wat is de intentie van waaruit je iets zegt? Waar ben je op uit? Rijk je een hand uit of een vuist?’ We moesten lachen. Niemand staat te wachten op een vuist, ook Jezus niet, terwijl hij wel zijn andere wang toekeerde aan de persoon met de vuist. Onze bescheiden conclusie was dat we al een groot verschil kunnen maken met de kwaliteit van onze eigen expressie én hoe we luisteren - reactief of responsief? Okee, geen wang toedraaien, maar wel een vraag stellen of adresseren hóe het gezegd wordt. ‘Elkaar verrijken, daar gaan we voor. Ik voel nu al dat als jij weg bent, ik me verrijkt voel en voeding heb om over na te mijmeren.’ En zo sloten we ons ‘derde Kerstdag’-gesprek af en ik met een kopie van het Kerstverhaal in de hand om thuis te lezen.

Op slot gaan?

Ik sprak een vrouw deze week die ik 1,5 jaar geleden had gecoacht. Het ging haar goed. Ze had wel moeite met de lockdown en in het bijzonder de laatste maatregelen. Die vielen haar zwaar. We raakten daar over aan de praat en ze refereerde aan onze eerste ontmoeting, toen ze tegen een burnout aanzat en weinig kon verdragen, ‘Weet je nog toen we in het bos wandelden en ik uit het bos kwam en verstijfde.’ Ze kon letterlijk geen pas meer zetten. Teveel prikkels om haar heen van de auto’s, fietsers en de geluiden van het verkeer. Wat haar toen hielp was om letterlijk contact te maken met haar lichaam, hier & nu, en alleen maar hier mee bezig te zijn én zich te richten op de volgende stap voor haar neus. Als deze goed voelde, mocht ze deze zetten. Het duurde even, maar ze bereikte de overkant van een drukke weg. ‘Weet je nog, dat was zo’n doorbraak en overwinning.’ Het was even stil. Ik vulde aan: ‘Je hebt toen je innerlijke lockdown doorbroken.’ Ze moest hard lachen. ‘Niets erger als zelf op slot zitten dan achter het slot van een deur zitten als vrij mens.’ En zo is het maar net: lockdown betekent nog niet zelf op slot gaan. En als je je op slot voelt, richt je dan op die volgende stap, een die vreugde en energie geeft, die jou ondersteunt en zet die dan. #openblijven

Afronden met of zonder losse eindjes?

Wat maakt dat we moeite hebben met afronden? Ik zie het letterlijk om me heen en hoorde het vandaag nog van een coachee. Hij probeert zoveel mogelijk werk te verstouwen als het tegen vijf uur aanloopt - of later - afhankelijk van wie de kinderen ‘aflost’ van de oppas. Het klonk als een race tegen de klok. ‘In hoeverre bouw je ook tijd in om je werk af te ronden?’ Hij keek me verdwaasd aan. Helemaal toen ik vroeg: ‘...en transitietijd van werk naar huis zoals je vroeger je fietsrit had naar huis?’ Het kwartje viel. Hij besefte dat hij daar geheel overheen stapte. Hij gaat nu expliciet tijd inruimen voor afronden en opruimen tot een leeg bureau - vijftien minuten - en dan vijf minuten ‘even niets’ alvorens naar beneden te gaan. Het lijkt een groter thema te raken. We gaan maar door, steeds in beweging, het volgende, die lange lijst afwerken - die nooit afkomt - totdat we hijgend achter onszelf aan lopen. Herkenbaar? Volgens mij gunnen we onszelf niet de ruimte om langzaamaan gas terug te nemen, iets af te ronden, strik erom heen en dan even te stoppen voor een reflectie- en oplaadmoment en dan (pas) naar het volgende te gaan. Hoe heb jij vandaag afgesloten: ziet je bureau eruit als een slagveld met losse eindjes of als een schone lei met een strik eromheen?