Zomerbingen

Daar zit ik dan in de buitenlucht op een Noorse camping met prachtig uitzicht op een meer. Rust en ruimte om de oude weekendeditie van het Parool uitgebreid door te lezen. Wat schetst mijn verbazing, ik krijg letterlijk twee pagina’s tips om te Zomerbingen oftewel series te gaan kijken in mijn tent op de camping-wifi. Ik ben juist naar Noorwegen gekomen voor de waanzinnige natuur en oogverblindende vergezichten. De maat der dingen in deze natuur is stilte en ruimte. Om daar echt bij te komen kost soms een paar dagen. Alleen al om te landen -letterlijk en figuurlijk- en afstand te nemen van de bekende waan van de dagelijkse dag. Dan kan de natuur langzaam tot mij spreken. Aanleiding tot zakken in mezelf. In ons dagelijks leven worden we al zo belaagd met prikkels en afleidingen via social media, telefoontjes, mails en onze eigen to-do lijstjes die nooit af zijn. In de natuur is er niets van dat alles, tenzij ik daar zelf weer voor ga kiezen uit automatisme, behoefte en verslaving. Die keuze ligt op de loer met alleen al de aanwezige Wifi. Ik ben hier om Ja te zeggen tegen de uitnodiging van de natuur. Een wrede verstoorder hiervan is te gaan netflixen in mijn tent. Zelfs met deze blog en het delen op Linkedin doe ik onrecht aan mijn omgeving. Dus ik zeg: zitten in mijn stoel, turen naar het meer met de bergen en luisteren naar de woest stromende beek naast me. Daar kan geen serie in de tent tegenop.

De Hutten-Kas

In Noorwegen is er een wijdvertakt huttensysteem. Het werkt zo: als je gaat wandelen of langlaufen van hut naar hut dan kom je veelal in een onbemande hut en betaal je je slaapplek en naar rato wat je gebruikt hebt aan blikjes eten. Alles is op voorraad, alles is op basis van vertrouwen. Onlangs stond Noorwegen op z’n kop. Iemand had de kas gestolen. Dat was in al de jaren in heel Noorwegen nog niet voorgekomen. Het feit dat de hut vlakbij Oslo was, een van de weinige grote steden, was een verzachtend argument. Het voorval deed me denken aan een simulatiespel dat we tijdens Leiderschapstrajecten speelden, het zgn XY-spel. Heel kort ging het om het volgende: iedere deelnemer had twee kaarten, een met X en een met Y. Je speelde met of ‘tegen’ een aantal anderen. Bij elke ronde besloot je of je de X of de Y kaart neerlegde. Als alle spelers X neerlegde dan kreeg iedereen 100 punten. Als iedereen X neerlegde maar één persoon Y dan kreeg de ‘Y-persoon’ 140 punten en de rest 80. Echter hoe meer mensen Y neerlegde hoe naar rato minder Y en X kregen. Misschien voel je hem al aan: als iedereen consequent de X-kaart speelt, wint iedereen voor zich én de groep als geheel de meeste punten. Echter, dit vraagt consistent vertrouwen in elkaar en niet dat één persoon toch een keer de Y-kaart legt. Dat gebeurde regelmatig in de training. Toch even voor je eigen belang gaan, de Jackpot oftewel de ‘hutten-kas’. Het effect op de samenwerking kan desastreus zijn. Ik heb gezien hoe in een groep wantrouwen, irritatie, persoonlijke verwijten de overhand nam. Soms waren er deelnemers die het spel niet konden loslaten en oprecht boos bleven op een collega uit deze training. Aan dit spel moest ik denken bij het hutten-incident’. Als we allemaal meedoen en onze X-kaart spelen dan werkt een systeem dat vertrouwen als basis heeft. Er hoeft maar één de Y-kaart te spelen dan kan dit het begin zijn van het uiteenvallen van datzelfde systeem zijn. Dan treedt eigen belang en hebzucht in, waar we genoeg voorbeelden van zien in deze wereld. Hoe fijn om in datzelfde Noorwegen het volgende bord (zie foto) te zien met, jawel, ook een kas ernaast. Wilden we deze weg gebruiken om uiteindelijk bij de parkeerplaats van de bergwandeling te komen dan werd ons vriendelijk verzocht een ticket in te vullen met onze nummerplaat, datum en tijdstip en vervolgens 50 Noorse Kronen (5 euro) in een kas te doen. Onze bijdrage was voor het noodzakelijk onderhoud van de weg. Het schoot even door ons hoofd: ‘Geen kip te bekennen die bij dit bord staat of ons op de bergparkeerplaats boven komt controleren op onze ticket, dus...’ Toch gingen de 50 NK in een envelop en in de pot en zijn we naar boven gereden over... een fantastisch onderhouden bergweg middenin de lege Noorse natuur.

Man van 70 miljoen

Een boete van 70 miljoen euro. Daar kan ik me even helemaal niets bij voorstellen. Dan moet je héél veel geld verduisterd hebben. Het gaat over een groot corruptieschandaal binnen de FIFA, waar een voormalige vice-voorzitter bij betrokken was. Wordt het niet eens tijd dat we als samenleving het gesprek aangaan met elkaar met als startvraag: wat werkt deze massale corruptie op hoog niveau in de hand?

Gaat het spel echt alleen om de knikkers of speelt er nog iets anders? De FIFA is gemaakt voor het spel en niet voor de knikkers. Alleen in de praktijk manifesteert zich iets geheel anders. Dit is niet alleen bij de FIFA, maar is ook gaande bij andere organisaties - waar het uitgangspunt van de desbetreffende organisatie overschaduwd wordt door winstbejag. Hoe groter de organisatie, hoe groter zijn maatschappelijke relevantie en die moet je waarmaken. Gelukiig hebben we toezichthouders die daar steeds kritischer op worden. En gelukkig zijn er ook steeds meer kritsiche werknemers die het bedrijf bij de les houden, zoals een jonge pizza-koerier vanwege de ‘Bloemkolen-reclame’ van de New York Pizza opmerkte ‘voor zo’n bedrijf wil ik niet meer werken.’ en ontslag nam.