Steppen met een banaan in je oor

‘Heb je een banaan in je oor?’ hoorde ik een moeder roepen naar haar kind. Ik moest even grinniken om het ‘bananen-beeld’. ‘Je luistert niet en stept zomaar weg. We gaan nu naar huis.’ Beteuterd keek de jongen op de step naar zijn moeder. ‘Ik wil niet naar huis. Ik wil buiten blijven en steppen.’ Voor mijn neus speelde zich af wat ik net met iemand deelde in een wandel-coaching: ‘kinderen zijn alleen maar bezig met - mag ik naar buiten (1) spelen (2) met mijn vriendjes (3)?’ De drie essenties van het leven door de ogen van een kind. Wijze lessen voor ons als we ons zorgen maken over alles en iedereen, kijken wat er allemaal niet is en te grote uitstapjes maken naar de toekomst met paniek als resultaat. Je blijven focussen -met lichtheid en speelsheid- op de 10 meter voor je en wat zich daarin ontvouwt. Dat is mijn adagium. Ik weet het klinkt te eenvoudig én niet altijd makkelijk. Kijkend naar kinderen weet ik weer dat het kan. En dat het een keuze is. Onze coaching eindigde door over een smalle balk over een watertje te lopen met: ‘Zullen we?’ om vervolgens met volle concentratie en balancerend naar de overkant te lopen. Schaterlachend en voldaan vervolgden we ons pad. We voelden het kind in ons pret hebben. Wat was jouw pretmoment vandaag?

Even een praatje tussendoor

Dit hoor ik steeds meer. Het gemis aan het praatje tussendoor oftewel het informele en niet-geplande contactmoment. Het is een moment waar zoveel inzit en soms boekdelen spreekt. Nu komt er door al het schermcontact veel (meer) ruis op de lijn. De situatie vraagt extra afstemming door dingen te verhelderen, toe te lichten, na te vragen, mensen gerust te stellen om zo miscommunicatie en ruis op de lijn te verminderen en escalaties voor te zijn. Stef Blok, onze minister zonder buitenland, verwoordde het ook zo in het Parool deze week. ‘Je kunt niet internationale politiek bedrijven alleen via video-bellen. Je moet elkaar kennen. En je moet ook met een kop koffie buiten de officiële setting dingen kunnen bespreken met elkaar.’ Kortom, we kunnen niet zonder het persoonlijke fysieke contact. Interessant gegeven nu de lockdown nog even blijft én al onze samenwerkingsverbanden onder een vergrootglas liggen. Wat al speelde, speelt nu extra op én de lontjes zijn inmiddels wat korter geworden. Herkenbaar? Wat vraagt dit van ons? Hier zijn drie tips waar je mee kan experimenteren en ervaren of ze ondersteunend zijn. Tip 1: herken het verschil tussen een reactie en een response bij jezelf én de ander. Hoe? Door de signalen van miscommunicatie / ruis in de interacties: een net wat heftiger, emotioneler antwoord. Tip 2: observeer deze signalen in het hier en nu - let op taalgebruik, toon, gebaren, lichaamshouding en gezichtsuitdrukking. Laat je hele lichaam mee doen. Wat voel je erbij? En wat observeer je in jezelf? Irritatie? Oordeel? Dan ben je erin gezogen. Reageer dan in ieder geval niet op iemands stress(gedrag) of emotie. Tip 3: Neem afstand. Ga verzitten of iets naar achter zitten. Zet de verwonderbril van een kind op en richt je op wat achter het gedrag zit: een vraag, behoefte, een gebruiksaanwijzing bij de ander en misschien jezelf. Wordt stil en/of stel een vraag. Het contact herstellen is de basis om verder te zijn. Oftewel de ander én jezelf in de interactie willen begrijpen is nog altijd een groter goed dan gelijk willen hebben en krijgen.

Make it your space

Yesterday I gave again two webinars on the theme ‘Self-care in lockdown’ for the employees of another organization. In the groups I explored the importance of ‘Claiming your Space’. As we are living and working in the same space now - one which contain some fixed square meters, ‘space’ is a hot topic. I started the webinar by asking people to take a look around them and check if the space was supportive for them to be fully present in this webinar. If not, they could make some changes. Camera’s went off. Some rearranged their desks, papers were piled up neatly and others went to the kitchen to get water or put things from their desk in the kitchen. Someone opened the window for fresh air. They all felt the difference with a ‘clearer & cleaner space’. Second was a check for the immediate space: the body and its position. Again people started to take notice of the way they sat – elongating the spine, relaxing the shoulders, even standing up and / or moving to a couch. Again the difference was felt. We all seem to 'forget' our posture as the day goes by, people shared. It sounds small, but how important it is: ‘making it your space’. So what quality standards do you allow yourself every day, even right now? #makeityourspace #qualityfirst #everymoment